KOMEDIE TEATRALNE
LIPOSUKCJA
Akcja sztuki rozgrywa się współcześnie, w nowojorskim szpitalu, a także w Paryżu roku 1707.
Dwudziestoośmioletnia letnia Marie-Louise pracuje jako pielęgniarka. Marzy o karierze scenicznej, pobierając prywatne lekcje aktorstwa, śpiewu i tańca. Niestety, otyłość przeszkadza jej w realizacji marzeń. Udaje się więc do zaprzyjaźnionych specjalistów od chirurgii plastycznej. Jest zdeterminowana i nastawiona na liposukcję. Po zakwalifikowaniu dziewczyny do zabiegu lekarze proponują jej wizytę u psychoterapeuty i hipnoterapeuty. Niechętnie godzi się na seans. Podczas regresji cofa się aż do 1707 r. Doświadcza zabawnych, lecz i mrożących krew w żyłach historii. Podczas sesji dowiaduje się, iż w wniknęła w nią dusza jej imienniczki, ex-primabaleriny i primadonny, ulubienicy francuskiego dworu Ludwika XIV, divy z piekła rodem i trucicielki. Marie-Louise Desmatins (autentyczna postać z historii muzyki) słynęła bowiem nie tylko z oblewania moczem twarzy ładniejszych koleżanek, czy mieszania zabójczych mikstur ziołowych, którymi traktowała niewiernych kochanków.
Ta trzydziestosiedmioletnia primadonna stała się pomysłodawczynią współczesnej liposukcji, ponieważ sama poddała się zabiegowi odcięcia tłuszczu, wchodząc w kooperację z zaprzyjaźnionymi z nią rzeźnikami…
UPIORETKA
Akcja sztuki rozgrywa się w latach 60. XX wieku.
Dwie mocno dojrzałe wiekowo, ekscentryczne śpiewaczki szykują się do przedstawienia. Przygotowując się w garderobie do wyjścia na scenę dzielą się między sobą spostrzeżeniami o życiu teatralnym, nierzadko w sposób prześmiewczy, by nie powiedzieć szyderczy. Nie pozostawiają suchej nitki na artystach teatralnych. W rozmowę wciągają nawet dyrygenta, który – jako entuzjasta historii muzyki – kolekcjonuje makabreski doby klasycyzmu, chętnie się nimi dzieląc z każdym, kto chce słuchać.
Anne wierzy, że jej główna rywalka nie zagra premiery, lecz na wszelki wypadek szykuje pojemnik z pewną „miksturą”. Dla Cristine kontakt z nowym dyrygentem – kolekcjonerem makabresek epoki klasycyzmu – okazuje się bardzo poruszający, bowiem dotyka wrażliwych strun z przeszłości. W chwili odkrycia tragicznego faktu z życia Cristine akcja przybiera dość nieoczekiwanego zwrotu. Teatr muzyczny nie jest teatrem, garderoba – garderobą, a dyrygent – tym, za kogo się podaje
Choć sztuka jest komedią, zwaną beczką śmiechu, to finał można określić mianem czarnej komedii.
UMRZEĆ, BY ŻYĆ
Akcja sztuki rozgrywa się w latach 60. XX wieku i rozpoczyna od wypadku samochodowego.
W wyniku poważnych obrażeń lekarz psychiatrii, a prywatnie entuzjasta muzyki i historii sztuki doby klasycyzmu, trafia do szpitala na oddział intensywnej opieki medycznej. Trzy dni nie odzyskuje przytomności. W tym czasie przy łóżku Allana dochodzi do spotykania jego rodziców po przeszło trzydziestu pięciu latach. Nad pogrążonym w śpiączce synem usiłują rozwikłać sprawy z przeszłości. Żal, gniew i ból stoją w opozycji do pełnej humoru akcji, toczącej się tuż za „bramą życia”.
Dusza Allana wessana przez świetlisty tunel zostaje wrzucona w inny wymiar rzeczywistości. W świecie równoległym spotyka on swych ulubieńców – Mozarta i Salieriego. Korzystając z okazji usiłuje zrozumieć przyczyny waśni pomiędzy kompozytorami, a także wlać nowe światło w pełną tajemnic śmierć Mozarta. Zabawne rozmowy wieńczy z jednej strony pełen dramatycznego napięcia monolog Salieriego, z drugiej fałszująca i wzdychająca do Allana pielęgniarka Olivia, a także gest Mozarta, który pragnąc uciszenia fałszującej dziewczyny – nakazuje Allanowi natychmiastowy powrót do ciała.
I N F O
Zaprezentowane sztuki teatralne zostały napisane z myślą o realizacji zarówno w teatrze dramatycznym, jak na deskach teatru muzycznego.
Utwory muzyczne wykorzystane w komediach są dziełami kompozytorów oraz librecistów minionych epok. Nie istnieje więc problem praw autorskich.